Rodney Brooks, een gerenommeerde MIT-roboticus en pionier, gelooft dat mensen de mogelijkheden van generatieve AI enorm overschatten. Hier is waarom:

1. Generatieve AI is niet mensachtig: Brooks betoogt dat generatieve AI-systemen zoals ChatGPT niet menselijk zijn en zelfs niet eens mensachtig. Het is fout om menselijke capaciteiten aan hen toe te schrijven. Mensen hebben de neiging de competentie van deze systemen te overschatten op basis van hun prestaties op specifieke taken.

2. Generatieve AI heeft beperkingen: Hoewel generatieve AI in staat is bepaalde taken uit te voeren, kan het niet alles wat een mens kan. Brooks zegt dat mensen vaak de mogelijkheden van deze systemen veralgemenen voorbij hun werkelijke competentie.

3. Praktische toepassingen zijn mogelijk niet zinvol: Brooks geeft het voorbeeld van het gebruik van een groot taalmodel om magazijnrobots te besturen. Volgens hem zou dit een inefficiënt en onpraktisch gebruik van generatieve AI zijn, omdat het het systeem zou vertragen. In plaats daarvan is het veel eenvoudiger om de robots rechtstreeks te verbinden met de magazijnbeheersoftware.

4. Exponentiële groei is niet gegarandeerd: Brooks betwist het geloof dat technologie altijd exponentieel zal groeien, zoals gesuggereerd door de wet van Moore. Hij gebruikt het voorbeeld van de iPod, waar de opslagcapaciteit niet eindeloos bleef verdubbelen. Op dezelfde manier gelooft hij dat de mogelijkheden van taalmodellen mogelijk niet zo exponentieel zullen groeien als sommigen voorspellen.

5. Humanoïde robots staan voor aanzienlijke uitdagingen: Brooks heeft uitgebreide ervaring in het bouwen van humanoïde robots en gelooft dat het algemene geloof in hun nabije potentieel misleidend is. Hij voorspelt dat het ten minste nog 25 jaar zal duren voordat humanoïde robots een belangrijke rol spelen, in tegenstelling tot de beweringen van sommige ondernemers.

Samenvattend biedt Rodney Brooks een voorzichtiger en meer gefundeerd perspectief op de huidige staat en toekomstige potentie van generatieve AI en robotica. Hij waarschuwt tegen de hype en het overmatige zelfvertrouwen rond deze technologieën, en benadrukt de noodzaak voor een realistischer beoordeling van hun mogelijkheden en beperkingen.

Rodney Brooks, een gerenommeerde MIT-roboticus en pionier, gelooft dat mensen de mogelijkheden van generatieve AI enorm overschatten. Hoewel hij de indrukwekkende aard van deze technologieën erkent, waarschuwt hij tegen het overschatten van hun vermogens.

Brooks legt uit dat het probleem met generatieve AI is dat het een bepaalde set taken goed kan uitvoeren, maar niet alles wat een mens kan. Mensen hebben de neiging de mogelijkheden van AI-systemen te veralgemenen op basis van hun prestaties op specifieke taken, waarbij ze vaak te optimistisch zijn over hun algehele competentie.

Hij benadrukt dat generatieve AI niet menselijk is en zelfs niet eens mensachtig, en dat het fout is om menselijke capaciteiten aan haar toe te schrijven. Mensen zien het als zo bekwaam dat ze het willen gebruiken voor toepassingen die geen zin hebben, zoals het gebruik van grote taalmodellen om magazijnrobots te besturen, wat de zaken eigenlijk zou vertragen.

Brooks betwist ook het geloof dat technologie altijd exponentieel zal groeien, zoals blijkt uit de wet van Moore. Hij gebruikt het voorbeeld van de iPod, waar de opslagcapaciteit niet eindeloos bleef verdubbelen, zoals velen hadden verwacht. Op dezelfde manier gelooft hij dat de exponentiële groei in de mogelijkheden van taalmodellen mogelijk niet eindeloos zal doorgaan.

Hoewel Brooks erkent dat grote taalmodellen mogelijk kunnen helpen bij specifieke taken, zoals het ondersteunen van huishoudelijke robots voor een vergrijzende bevolking, waarschuwt hij dat ook dit zijn eigen unieke uitdagingen kent. Het probleem, zegt hij, is niet het kunnen uitvoeren van de taken, maar de onderliggende besturingstheorie en optimalisatie die nodig zijn.

Samenvattend dringt Rodney Brooks, een gerespecteerde stem in het veld van robotica en AI, aan op voorzichtigheid in het licht van de hype rond generatieve AI. Hij gelooft dat deze systemen beperkingen hebben en dat het belangrijk is om een realistisch perspectief op hun mogelijkheden en potentiële toepassingen te behouden.

Rodney Brooks, een gerenommeerde MIT-roboticus en pionier, gelooft dat de hype rond humanoïde robots enorm wordt overschat. Hij heeft geleerd van zijn decennia lange ervaring in het veld dat de vormfactor van humanoïde robots niet de meest effectieve oplossing is voor praktische toepassingen.

Brooks legt uit dat de sleutel is om de technologie toegankelijk en doelgericht te maken, in plaats van te focussen op het creëren van mensachtige robots. Hij gebruikt het voorbeeld van zijn huidige bedrijf, Robust.AI, waar de robots op winkelwagentjes met handvatten lijken. Dit ontwerp maakt het gemakkelijk voor mensen om in te grijpen als er problemen zijn met de robot.

Volgens Brooks is het probleem met humanoïde robots dat ze niet menselijk zijn en zelfs niet eens mensachtig. Het toewijzen van menselijke capaciteiten aan hen is een foutieve benadering. Hij heeft ontdekt dat het veel effectiever is om robots te ontwerpen die naast mensen kunnen werken, in plaats van te proberen de menselijke vorm en functie na te bootsen.

Brooks waarschuwt ook tegen de misvatting dat technologie altijd exponentieel zal groeien, zoals gesuggereerd door de wet van Moore. Hij gebruikt het voorbeeld van de iPod om te illustreren dat technologie niet altijd een lineair traject volgt. Hetzelfde principe geldt voor de ontwikkeling van grote taalmodellen (LLM's) en AI-systemen.

Hoewel Brooks erkent dat LLM's mogelijk kunnen helpen bij specifieke taken, zoals in de context van een vergrijzende bevolking, benadrukt hij dat de echte uitdagingen liggen in de besturingstheorie en andere fundamentele wiskundige optimalisaties, in plaats van simpelweg menselijke capaciteiten na te bootsen.

Samenvattend daagt Rodney Brooks' perspectief de heersende hype rond humanoïde robots uit en suggereert hij een pragmatischer benadering gericht op het ontwerpen van doelgerichte, toegankelijke robotoplossingen die effectief kunnen samenwerken met mensen.

Brooks erkent dat er een verkeerd geloof bestaat, vooral dankzij de wet van Moore, dat er altijd exponentiële groei zal zijn als het gaat om technologie. Het idee dat als ChatGPT 4 zo goed is, je je kunt voorstellen wat ChatGPT 5, 6 en 7 zullen zijn.

Hij zegt dat deze redenering fout is en dat technologie niet altijd exponentieel groeit, ondanks de wet van Moore. Hij gebruikt het voorbeeld van de iPod - in de eerste paar iteraties verdubbelde de opslagcapaciteit inderdaad van 10 naar 160 GB. Als het zich op dat traject had voortgezet, dacht hij dat we in 2017 een iPod met 160 TB zouden hebben. Maar natuurlijk gebeurde dat niet. De modellen die in 2017 werden verkocht, hadden 256 GB of 160 GB, omdat, zoals hij opmerkte, niemand eigenlijk meer dan dat nodig had.

Hoewel dit een geldig punt is dat de wet van Moore niet altijd van toepassing is op elke technologieanalyse, is Brooks' iPod-voorbeeld mogelijk niet de meest toepasselijke vergelijking. Een relevantere vergelijking zou zijn om te kijken naar processorsnelheid, aangezien dat meer in lijn is met de rekenkracht en mogelijkheden van taalmodellen zoals ChatGPT.

Niettemin is het hoofdargument van Brooks dat we voorzichtig moeten zijn met het extrapoleren van exponentiële groei in het oneindig als het gaat om technologie. Alleen omdat een systeem vandaag de dag indrukwekkende mogelijkheden laat zien, betekent dat niet noodzakelijkerwijs dat die mogelijkheden in de toekomst met hetzelfde tempo zullen blijven groeien. Praktische beperkingen en behoeften temperen vaak het tempo van technologische vooruitgang.

Rodney Brooks erkent dat grote taalmodellen (LLM's) mogelijk kunnen helpen bij huishoudelijke robots, vooral bij het ondersteunen van een vergrijzende bevolking waar niet genoeg mensen zijn om voor hen te zorgen. Hij waarschuwt echter dat dit zijn eigen unieke uitdagingen kan meebrengen.

Brooks legt uit dat het probleem niet zozeer gaat over het kunnen uitvoeren van de taken, maar eerder over de besturingstheorie en andere hardcore wiskundige optimalisatie die vereist is. Hij stelt dat "mensen zeggen oh, de grote taalmodellen gaan robots dingen laten doen die ze niet konden, maar dat is niet waar het probleem ligt."

Hoewel LLM's kunnen helpen bij specifieke taken voor huishoudelijke robots, gelooft Brooks dat er nog steeds aanzienlijke technische obstakels moeten worden overwonnen. Hij benadrukt dat de fundamentele onderzoeksresultaten die nodig zijn voor praktische huishoudelijke robots niet triviaal zijn, ondanks het optimisme van sommige naïeve ondernemers.

Over het geheel genomen neemt Brooks een gematigde en voorzichtige benadering aan ten aanzien van de mogelijke toepassingen van generatieve AI in huishoudelijke robots. Hij erkent de mogelijke voordelen, maar benadrukt ook de aanzienlijke uitdagingen die moeten worden aangepakt voordat dergelijke systemen op grote schaal kunnen worden ingezet en effectief kunnen zijn.

Rodney Brooks, een gerenommeerde MIT-roboticus en pionier, biedt een waarschuwend verhaal over de huidige staat van AI en het startup-ecosysteem. Hij benadrukt de noodzaak van rationeel denken temidden van de hype en overschatting rond generatieve AI.

Brooks erkent de indrukwekkende mogelijkheden van grote taalmodellen (LLM's) zoals ChatGPT, maar waarschuwt tegen het overschatten van hun vermogens. Hij legt uit dat hoewel deze systemen bepaalde taken goed kunnen uitvoeren, ze niet menselijk zijn en het volledige scala aan menselijke capaciteiten missen. Deze neiging om de prestaties van een AI-systeem op een specifieke taak te veralgemenen naar bredere competentie is een veel voorkomende valkuil.

Wat betreft humanoïde robots heeft Brooks een uniek perspectief. Ondanks dat hij meer humanoïde robots heeft gebouwd en afgeleverd dan wie dan ook, gelooft hij dat de huidige benadering verkeerd is. Hij pleit voor praktische, doelgerichte robots die toegankelijkheid en gebruiksgemak prioriteren, in plaats van humanoïde vormen.

Brooks gaat ook in op de zorgwekkende trend van startup-fraude en opgeblazen claims in de technologie-industrie. Hij citeert voorbeelden van CEO's in Silicon Valley die juridische gevolgen hebben ondervonden vanwege het misleiden van investeerders en het publiek. Dit patroon, betoogt hij, is het gevolg van de "fake it till you make it"-mentaliteit die in de startup-cultuur dominant is geworden.

De blog van de auteur, waar hij een scorebord van zijn voorspellingen bijhoudt, biedt waardevolle inzichten in zijn rationele benadering van technologische ontwikkelingen. Zijn voorspellingen, die grotendeels accuraat zijn gebleken, suggereren een gematigde en op bewijs gebaseerde visie op de toekomst van AI en robotica.

Concluderend dienen Rodney Brooks' inzichten als een herinnering om de hype rond AI en startups met een kritische en rationele mindset te benaderen. Naarmate het technologielandschap zich blijft ontwikkelen, is het essentieel om feiten van fictie te scheiden en een evenwichtig begrip te behouden van de mogelijkheden en beperkingen van deze opkomende technologieën.

Rodney Brooks, een gerenommeerde MIT-roboticus en pionier, gelooft dat mensen de mogelijkheden van generatieve AI enorm overschatten. Hoewel hij de indrukwekkende aard van grote taalmodellen (LLM's) zoals ChatGPT erkent, waarschuwt hij tegen overmatig zelfvertrouwen in hun vermogens.

Brooks legt uit dat het probleem met generatieve AI is dat, hoewel het bepaalde taken goed kan uitvoeren, het niet alles kan wat een mens kan. Mensen hebben de neiging de competentie van AI-systemen te overschatten, waarbij ze hun prestaties op specifieke taken veralgemenen naar een bredere reeks van mogelijkheden. Brooks benadrukt echter dat generatieve AI niet menselijk is en zelfs niet eens mensachtig, en dat het fout is om mensachtige vermogens aan haar toe te schrijven.

Hij geeft het voorbeeld van zijn eigen bedrijf, Robust.ai, waar iemand voorstelde om een LLM te gebruiken om de magazijnrobots te besturen. Brooks gelooft dat dit geen redelijk gebruik van generatieve AI zou zijn en het systeem eigenlijk zou vertragen. In plaats daarvan geeft hij de voorkeur aan het rechtstreeks verbinden van de robots met de magazijnbeheersoftware, wat een eenvoudiger en effectiever oplossing is.

Brooks betwist ook het algemene geloof dat technologie altijd exponentieel zal groeien, zoals gesuggereerd door de wet van Moore. Hij gebruikt het voorbeeld van de iPod, waar de opslagcapaciteit niet eindeloos bleef verdubbelen, zoals velen hadden verwacht. Op dezelfde manier gelooft hij dat de exponentiële groei in de mogelijkheden van LLM's geen betrouwbare voorspeller kan zijn van toekomstige vooruitgang.

Hoewel Brooks erkent dat LLM's mogelijk kunnen helpen bij huishoudelijke robots, vooral bij de zorg voor een vergrijzende bevolking, waarschuwt hij dat ook dit zijn eigen unieke uitdagingen kent. Hij benadrukt dat het probleem niet alleen gaat over het kunnen uitvoeren van taken, maar ook over besturingstheorie en andere complexe wiskundige optimalisaties.

Overall biedt Brooks' perspectief een genuanceerder en voorzichtiger kijk op de huidige staat en toekomstige potentie van generatieve AI. Zijn decennia lange ervaring in het veld van robotica- en AI-onderzoek geven zijn inzichten aanzienlijk gewicht, en zijn voorspellingen over het opkomen van de "volgende grote zaak" in AI, die hij neurosymbolische AI noemt, zijn het overwegen waard naarmate het veld zich blijft ontwikkelen.

Rodney Brooks, een gerenommeerde MIT-roboticus en pionier, heeft verschillende voorspellingen gedaan over de toekomst van